De Ynglinga-saga vertelt dat de onderkoning van Fjädrundaland Ingvar werd genoemd en hij had twee zonen, Alf en Agnar, die even oud waren als Ingjald. Svipdag de Blinde was de onderkoning van Tiundaland, de provincie van Uppsala waar de Tings en de Yule (Midwinter) offers werden gehouden.

Op een midwinter, toen Ingjald en Alf zes jaar oud waren, hadden veel mensen zich verzameld in Uppsala voor de offers. Alf en Ingjald stoeiden, maar Ingjald ontdekte dat hij de zwakkere jongen was en werd zo boos dat hij bijna begon te huilen (wat vreemd was, omdat mensen die Ingjald genoemd werden bekend stonden om sterker te zijn dan gemiddeld). Zijn pleegbroer Gautvid leidde hem naar zijn pleegvader Svipdag de Blinde en vertelde Svipdag over Ingjald’s gebrek aan mannelijkheid en kracht. Svipdag zei dat het een schande was en de volgende dag gaf hij Ingjald een geroosterd wolvenhart om te eten. Vanaf die dag werd Ingjald een zeer woest persoon en had een slecht karakter en adem.

Anund regelde een huwelijk voor zijn zoon Ingjald met Gauthild, de dochter van de Geatish-koning Algaut, die de zoon was van Gautrek de Milde en de kleinzoon van Gaut. Gautrek stemde ermee in omdat hij geloofde dat Ingjald het karakter van zijn vader had geërfd. Gauthild’s moedige grootvader was Olof de Scherpziende, de koning van Närke.

Het bedrog

Snorri Sturluson vertelt dat toen zijn vader Anund was overleden, Ingjald de koning van Zweden werd. De koningen in Uppsala waren de voornaamsten onder de koningen van de verschillende provincies omdat Odin het land regeerde, en zij waren de opperhoofden van de andere koninkrijken sinds de dood van Agne en Zweden verdeeld was tussen Erik en Alrik. De nakomelingen van deze twee koningen hadden zich verspreid, land ontgonnen en nieuwe gebieden gekoloniseerd, tot er verschillende kleine koninkriijken waren.

Ter ere van zijn eigen opgang naar de troon nodigde Ingjald de koningen, de jarls en andere belangrijke mannen uit voor een groot feest in een pas gebouwde zaal, net zo groot en weelderig als die in Uppsala. Het werd de zaal van de zeven koningen genoemd en had zeven hoge zetels. Algaut, de Geatish-koning van West-Götaland, Koning Ingvar van Fjädrundaland met zijn twee zonen Agnar en Alf, Koning Sporsnjall van Nerike en Koning Sigvat van Attundaland kwamen, maar niet Koning Granmar van Södermanland. De koningen vulden alle zeven zetels behalve één. Alle prominente mensen van Zweden hadden zetels, behalve Ingjald’s eigen hof die hij naar zijn oude zaal in Uppsala had gestuurd.

Volgens de gewoonte van die tijd, voor degenen die koningen en jarls erfden, rustte Ingjald aan de voetenbank tot de Brage-beker werd binnengebracht. Dan moest hij opstaan, de beker nemen en plechtige geloften afleggen, waarna hij zijn vaders hoge zetel zou bestijgen. Echter, toen de beker werd binnengebracht, nam hij een stierenhoorn en deed de plechtige belofte dat hij zijn eigen koninkrijk met de helft zou vergroten naar alle vier de windstreken, naar waar hij zijn hoorn op wees, of sterven.

Toen alle prominente gasten dronken waren, beval hij de zonen van Svipdag, Gautvid en Hylvid, zichzelf en hun mannen te bewapenen en het gebouw te verlaten. Buiten staken ze het gebouw in brand dat afbrandde en zij die probeerden te ontsnappen werden gedood.

Zo maakte Ingjald zichzelf de enige heerser van de domeinen van de vermoorde koningen.

Oorlogen

Granmar won bondgenoten in zijn schoonzoon de zee-koning Hjörvard van de Ylfings en zijn schoonvader Högne de Geatish-koning van Oost-Götaland. Zij weerstonden met succes de invasie van Ingjald waar Ingjald zich realiseerde dat de mannen uit de provincies die hij had veroverd niet loyaal aan hem waren. Na een lange impasse was er vrede zolang de drie koningen leefden. Echter, op een nacht omsingelde Ingjald met zijn mannen een boerderij waar Granmar en Hjörvard aan het feesten waren en staken het huis in brand. Hij ontdeed zich later van nog vijf koningen, en verdiende zo de bijnaam Illråde (kwaadaardige heerser) omdat hij zijn belofte nakwam.

Snorri Sturluson vertelt dat het een veelgehoorde uitspraak was dat Ingjald twaalf koningen had gedood door hen te misleiden dat hij alleen maar vrede wenste, en dat hij zo zijn bijnaam Illråde (kwaadaardige heerser of kwaadaardige raadgever) verdiende.

Ondergang

Ingjald en zijn dochter Åsa

Ingjald had twee kinderen, een zoon Olof Trätälja en een dochter Åsa. Zijn dochter had het psychopathische karakter van haar vader geërfd. Ze trouwde met Koning Guðröðr van Skåne. Voordat ze haar man vermoordde, slaagde ze erin hem zijn eigen broer Halfdan de Dappere te laten doden, de vader van de grote Ivar Vidfamne.

Om zijn vader te wreken, verzamelde Ivar Vidfamne een groot leger en vertrok naar Zweden, waar hij Ingjald bij Ræning vond. Toen Ingjald en zijn dochter zich realiseerden dat verzet zinloos was, staken ze de zaal in brand en kwamen om in de vlammen.

Zoon Olof werd koning van Vestvold in Denemarken en daar stam ik weer vanaf. Volgens mij was hij wel o.k. en zijn er niet zulke wilde verhalen van bekend als ik terug zoek in mijn familiegeschiedenis.